10 puandan başlayıp indirme ihtimali mi, 0'la başlayıp artabiliyor mu?

Eskiden herkesin ağzından çıkanları olduğu gibi alır, şüphesizce dinlerdim. Herkesi 10 puanla hemen hayatıma alır, zaman geçtikçe puan kırardım. Tabii genellikle de 10’dan direk 0’a şeklinde. Misal lisedeyiz. bir grup erkekle tanışmışız bilardo salonunda. Çocuklar müzik yapıyorlar. Her biri bir enstürüman çalıyor ve her biriyle birimiz flört ediyoruz. bizden birkaç yaş büyükler ve diğer bir ortak özellikleri sürekli kumaş pantolon giymeleri. Bizim ayaklar yerden kesilmiş. Çalınan şarkıları ağzımız açık dinliyoruz falan. “Kendi bestelerimiz” diyorlar. Çaldıkları şarkı da “oyunu verme anneeee”

tabii şimdi pek çoğunuza tuhaf gelecek ama o zamanlar internet yok. Özel radyolar yeni yeni açılmaya başlamış. Müthiş bir radyo dinleme hevesi var gençlerde. Serdar Ortaç’ın İstanbul FM’de, Beyazıt Öztürk’ün yanılmıyorsam Number1’da program yaptığı zamanlar. sürekli radyolar aranıp, isteklerde bulunmalar. Bir de kız lisesinde okumanın zavallılığıyla sürekli birbirimize şarkı göndermeler ve parça çalarken bütün sınıfın zincirleme olarak birbirine“radyoyu aç” çağrısı yapması. Hatta bir defasında toplu radyo dinleme seanslarından birinde Serdar Ortaç’a bağlanıp “sen kızsın di mi bak doğru söyle” demişliğimiz ve yayından alınmışlığımız vardır. Sonra bir gün kızlardan biri radyo dinlerken “oyunu verme anne” çalmaya başlıyor. Tabii ki zincirleme olarak “bizim çocuklar çalıyor, filanca kanalı aç çabuk!” şeklinde birbirimizi aramaya başladık. Sanırım herkes şarkının sonuna yetişti. Herkes kendi evinde “wauuuuw, bizim çocuklara bak hiç bahsetmediler deee” diye düşünürken DJ şarkı bitimi anonsunu yapıyor “Yaşar Kurt’tan oyunu verme anne’yi dinledik” herkes o dumurla telefonlara yapışıyor. Bu kez zincir çalışmıyor. Dedi kodu için birini yakaladın yakaladın. Yakalayamadın tüm sınıf dedi kodu yaparken sen için içini yiyerek sürekli “dııt dııt dııııt” sesini dinliyorsun. O zamanlar gugıllamak da yok. grupçak bunu çocuklara söyleyip grupçak terkettik bunları. Neyse bu olayın üzerine ortak bir karar aldık: kumaş pantolonlu erkekler yalancıdır. Kesinlikle uzak durulacak! Şimdi düşünüyorum da bir daha asla kumaş pantolonlu sevgilim olmadı.

Bu derece olmasa da hala saftıronluklar yaparım kimi zaman. Özellikle erkeklerle olan ilişkilerimde. Yalnız bir iki defadır da tam tersinin olduğunu gözlemliyorum kendimde. Kazık yiye yiye artık kimsenin göründügü gibi olmadığına o kadar inandırmışım ki kendimi adamın normal haliymiş meğer, ben saatlerdir hepimizle kafa buluyor diye düşünüyorum. “Altından neler çıkacak bunun kim bilir” diyorum. Geyik olduğunu düşündüğüm muhabbete onun kaldığı yerden geyikle devam ediyorum. Sonunda yine saftıronluk yapıyorum işte. Eskiden atıyorum 10 kişiyi 10 puanla hayatıma sokup, en azından 1 tanesini kazanıyormuşum. Şimdi herkesi 0 puanla başlatıyorum. Ama 0’la da başlanmıyor ki!