Yalnızlığı neden sevmediğimi bir kez daha hatırladım bu hafta sonu. Zaman geçirmek kadar zor birşey olamaz. Hem yetişemediğim şeylerden yakınıyor, hem de zamanı geçiremediğim için kendimi işe yaramaz, sıkıcı, bitik falan hissediyorum. Ama bir yandan da insanlarla olmak istemiyorum. Her birkaç yılda bir hayatımdan 3-5 kişi dışında herkesi çıkarttıp, sonra tekrar sosyalleşme pratikleri yapmam ne kadar normal bilemiyorum.
İstanbul’un esip esip zırlayan hali ve benim reglim birleşince süper bir ruh hali çıktı ortaya. Cuma akşamından beri adımımı dışarı atmadım bile. Görüşme talebinde bulunan bebemizi eve davet edip, ardından yaşadığım pişmanlığı film izlerken uyuyakalma tribimle tamamladım Allahtan! Bir ilişki istemediğimi açıkça söylemem gerektiğini artık biliyor olmama rağmen, onu bile yapacak dermanı bulamadım kendimde.
Şimdi sakin bir Pazar akşamı önce yarın yapacağım sunumu tamamlayıp, sonra kışlıkları çıkartıp kendimi ütüye ve ağlamaya verirken artık etrafımda zeki ve keyifli insanlar olsun istiyorum. 20’li yaşlarımdaki gibi kendimi internet sitelerine vermeden bu kişileri nereden bulabilirim bilmiyorum.
3 yorum:
Eski defterleri bir karıştır istersen. Belki o saf arkadaşlıklardan bişiler kalmıştır geriye...
uzun zamandan beri görmediğim insanlarla görüşmek için hayatımdaki herşeyin mükemmel olmasını beklediğimi farkettim yorumunu okuyunca. oysa hiçbir zaman uzun süreli bir mükemmeliyet olmaz,bilirsin. ne zaman buluşuyoruz:)
eskilerin güzelliği mükemmellik aramamaları belki de :) istediğin zaman görüşelim cnm :)
Yorum Gönder