hayatımda gördüğüm en kıro hareket

Dün hayat memat, bu ülke kurtulmaz şeklinde dertlenirken fazla dertlendiğimizi düşünen arkadaşımın “akşama Aya İrini’de Farid Farjad var. sana 2 kişilik yer ayarlıyorum. Kap birini gel” demesi, benim de kamuoyuna “bu akşam aya irini'de farid farjad bünyemde depresan etkisi mi yaratır, anti depresan etkisi mi yaratır?” ismiyle sunduğum anket neticesinde bir grup arkadaşımın daha orada olacağını öğrendiğim ve “neyse artık çok romance olursa arkada poi falan çeviririz” diyerekten gittiğim konser meğerse İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin “mistik” temalı festivalinin aktivitesiymiş. Bunu belediyenin kültür müdüründen tutun da Kültür AŞ denilen bu sanatçıları getirip cukkasını doldurduğunu kürsüde kibar bir dille söyleyip aynı zamanda üstüne şak şak alan ajans sahibinden, içeriye 3 yaşındaki çocuğuyla girip ağladıkça giren çıkan bir türlü sessiz kalamayan büyükşehir belediyelilerin yakınlarından anladık ve hafiften tadımız kaçtı.

Tabii ki Aya İrini’nin muhteşem ambiyansı, Farid’in içi cız ettiren melodileri ile birleşince gözümü kapatmak istemesem de sürekli patlayan flaşlar ve yurdum insanı kalabalığıyla müziği kirletmemek için konserin neredeyse tamamında gözlerim kapalıydı. Sonlara doğru gözümü açtığımda gördüğüme inanmakta güçlük çekip, arkadaşıma beni çimdiklemesini söyledim. Manzara şu: önümde oturan iki genç delikanlıdan biri kalkar. Fotoğraf makinesini arkadaşına verir. Sahnenin önüne doğru yürüyüp Farid Farjad’ı kendine fon yaparaktan kameraya doğru pişkin pişkin gülerek poz verir. Adam sahnede saçı başı dağıtmış çalarken kendinden geçmiş, gözleri kapalı allahtan. Elaleme sessiz olmuyorlar diye laf ederken bizim sıra komple kopar. ses yok, titreme var.